ათორმეტნი და ათვრამეტნი გავლიან დღენი,

არ გეტოლება შენი ფიქრი, დახნული რითმით,

არ გეტოლება არც ახალი, არც გვიანდელი,

უილაჯობას, დაღვრემილი, ვეღარც კი ითმენ.

გავლიან დღენი და წინა დღე გგონია ისევ,

ასე გგონია, რომ ამაოდ წვალობ ისევე,

მაგრამ რაღაცა წყალწაღებულ ცეცხლს შემოგვისევს,

ცეცხლს შემოგვისევს და სიტყვებსაც შემოგვისევენ.

მოეახლება ხმას ხავერდის ახმოვანება,

პირველად ფიქრობ, რომ არაფერს არ აქვს მიზანი,

შემდეგ უეცრად მოგასკდება აღფრთოვანება,

თითქოს კალმახნი მოგემწყვდიოს არაგვისანი.

როგორც შეშლილი, ეფეთება მთელი სხეული,

და პირში ენა კალმახივით აფართხალდება,

შემდეგ ისურვებ, გულის ბოღმა ამონთხეული,

რომ სამუდამოდ ჩაიბარონ ამ ქაღალდებმა.

და დამშვიდდები, ვით ღამეში განაღვიძარი,

ავი ფიქრების და სიზმრების ზმანების შემდეგ,

ზეცამდე ავა სიხარულით გულის ფიცარი.

არ შეიძლება თვალიც ცამდე არ აგიშენდეს.

თნდაც ეს ლექსი, ნაჩქარევი, ნაუცფათევი,

მოდასტურეა, რაც კი მითქვამს ამბავი ზემოთ,

და ამიტომაც სხვა ლექსებში მივცეთ პატივი,

თუმცა არ მინდა, ამით სიბრძნე რომ დავიჩემო.

1949