იყო მეფე და იყო მთავარი,

აზნაურები და უაზნონი.

ზოგნი ბრძნე იყვნენ ვით ბალავარი,

ზოგნიც უზნეო და უაზრონი.

და სხვებიც იყვნენ არ სამყოფელნი,

მორწმუნე ჯვარის და ხან მთვარისა,

ყიდდა სამშობლოს - ფეხის მლოკველი

შაჰის, ყაენის თუ ხვანთქარისა.

თუმც ისევ იდგა ფარ-ხმალიანი,

მაგრამ სხვა ბედი ეწვია მუცელს,

თუ მოესმოდა ოქროს ჩხრიალი,

ოქროსვე ფიცი მზად იყო უცებ.

1949