ნეტავ ვიცოდე, მიცვალებულებს

ახსოვთ თუ არა

ტყის ნაკადულის ჩუმი რაკრაკი? ან - ვარდისფერი

ღრუბლების წყება მწუხრის ეთერში?

ან - მარწყვის სიტკბო, პირში რომ დნება?

მათ უსასრულო არარაში გაქცევიათ თავისი ყოფა.

სამაგიეროდ ის არარა ხომ სავსეა

იმ პირველქმნილი სიყვარულით,

მის წინაშე მოკვდავთ შიშით რომ აცახცახებს.

ჭექა-ქუხილი –

ოდესღაც რომ წამიკითხავს ჰუმბოლტის წიგნში –

ჩვენს ანტიპოდებს ფეხქვეშ გრუხუნით ემუქრებოდა.

ოღონდ რომელი ღრუბლებიდან გამოსხლტება

უეცრად ელვა? არა ოქროსფრად, არამედ შავად

რომ დაგელავს კენწეროებში.

ალის ენები არ ავარდება, იგი ისე დაეძგერება

ჩახლართულ ფესვებს.

ეჰ, ჩვენი ფესვი, რომ არ ვიცით, საით მიილტვის?

ხეს აქვს ძარღვები, შიგ უდგას წვენი. ჯიუტთხიერად

რომ მოწანწკარებს, ის კი სისხლია, ოღონდ თუ ვიცით,

იგი მტკიცედ რას ეჭიდება?

ფესვები არის ჩვენი გული. ვაი რომ ფესვებს

მუხანათურად ეპარება ვეება გველი,

ხის ძირს ყვითელი ღრუბელივით, ვითომ მთვლემარე

რომ ახვევია.

შენ კურთხეული სახლის კარი გამოიხურე,

გულს გიხარებდა მადლიერი დამშვიდობება.

მრუმე ღამეში, ფარნების შუქზე

ქუჩა ზუსტად იქ გადაკვეთე,

სად ბოძკინტებზე ეკიდა ფარი და თეთრ-წითელ

ტრამვაის ვაგონს გაჩერებას აიძულებდა.

გაჩერებაზე რამდენიმე თუ იდგა მგზავრი. გიჟმაჟმა ქარმა

კვლავ ლოყაზე მოგიალერსა. ცაზე გაბნეულ

ვარსკვლავთაგან

ერთი ვარსკვლავი ნაღვლიანად ჩამოგცქეროდა.

ყრუდ ჩაგესმოდა შორეული ფორნის რახრახი.

შენი ნატიფი, თლილი თითებით პირიდან ფერფლით დამძიმებულ

სიგარეტს იღებ, ფერთხავ ჰაერში, რაც დღეს უკვე

შენ თვითონა ხარ.

ბუნდოვან ფიქრებს ვერ გაექეცი,

ზაფხულის დამდეგს იალაღებს ნათლად ხედავდი

დაწაფებულთ ალპური ტბის დატალღულ წყალზე.

თუ მიმოდიან კვლავ გოგონები ჟინით აღსავსე

გაშტერებულ თვალთა წინაშე?

ალბათ მოგიკრავს ჩემთვის თვალი, როცა წყლის პირას

მარტოდმარტო დავეხეტები, მანამ, სანამ ჩემს ხატებაში

რაღაც უცხო და ცოცხალი არ გამოკრთება. შენ ფიქრობდი:

ბოლოსდაბოლოს ხვალ მივწერ წერილს. ანდა გრძნობდი:

რომ დღეს ძილის წინ შევშინდებოდი და ვერაფრით

ავხსნიდი მიზეზს.

ტკივილი ჩემი შენ ხომ თვალით ვერ დაინახე.

ვინ არის, ნეტავ, ის ბებრული, მომცრო ფიგურა,

უხმოდ, უჩინრად თავის თავში რომ ჩაძირულა?

რუხ ფილაქანზე დაეცა იგი. შენ კი მაშინვე

შეშინებულთა რკალმა დაგფარა. მათგან ერთ-ერთი

ახლა უკვე შენსკენ დახრილა. ახ, იმ უცნობმა უკვე იცოდა,

უხილავ ელვას მეძებარივით რომ ეპოვა ერთი ბილიკი,

შენს გულისგულში რომ მიდიოდა.

ის გული იყო, იმედით სავსე მოდარაჯე ყურს

ასე ბრიყვულად რომ გაუჩუმდა. და ახლა თვალი

მან სხვებს მიაპყრო. მხრებმა მაშინვე

ჩიტებივით შეიფრთხიალეს. რადგან შენ უკვე გაფრენილიყავ,

ხოლო ახლა წევხარ ქვაზე, ვით უსახლკარო, ვით მათხოვარი

და ღრმა ძილით, ქვასავით გძინავს.

ო, მეგობრებო! ვის ძალუძს, ნეტავ, რომ გაზომოს

სამყაროს წამი უზარმაზარი, რომელშიც ჟამი მარადისობას

კვლავ უბრუნდება? რომელსაც მხოლოდ ჩვენი სხეული

ემორჩილება? (რადგან ჩვენს სხეულს გამართულად მხოლოდ სული

გვატარებინებს). ო, წამო, წამო,

მოუსავლეთში შენ გადაგვტყორცნი!

რაც თავი მახსოვს, თოვლის სიოზე არის იგი უფრო მსუბუქი.

ისე მსუბუქი, რომ ვინც ჯერაც ისევ ამტკიცებს,

თითქოს კვლავ ცოცხლობს, ანდა სადმე არსებობს აწმყო,

რომელსაც იგი დაჰკანკალებს, გრძნობებს ახარჯავს,

ცრუობს! რადგანაც აღარაფერი აღარ არსებობს.

მაშ ჩამივარდით, მეგობრებო, გაშლილ მკლავებში,

მკლავი ღამისკენ მაქვს გაშვერილი!

ჩაახშეთ სიტყვა იმ პირიდან გადმონთხეული,

მეტისმეტად ხმამაღლა რომ მოთქვამს და გოდებს!

თუკი სისხლის წვეთს, გზააბნეულს შეუძლია

მზის დაბნელება, თუკი ჩერდება

ჩვენი გული სიცოცხლის მჩენი,

თუკი შესაქმეს შეჩერება ვარსკვლავედთა დაღუპვას ნიშნავს,

მაშინ ჩვენ რაღა დაგვრჩენია,

უნდა განვიხვნეთ და, ვით ორფევსი, ოღონდ

სიმების აუჟღერებლად, ხელის ცეცებით შთავიდეთ მღვიმეს.

მარტოდენ ეს თუ აგვაშორებს

ცოცხლადყოფნის დამთრგუნველ სირცხვილს.

მაშინ ხომ აღარ განვერიდებით

ჩვენს საკუთარ საბრალო გულებს,

რომლებიც ძგერას განაგრძობენ,

მაშინ როცა წინარე გულში ბევრი ძვირფასი

რამ განისვენებს, რასაც ამრეზით ყურს ვუგდებთ ხოლმე?