რას მიქვია მწუხარება,

მრავალთ გლოვა, კვნესა ავზე,

ოდეს წინსვლის წმიდა სხივი

იმედს ჰსახავს კაშკაშ ცაზე;

როს გონების ბჭობა, ძალა

გრძნობას და სულს გვისალბუნებს,

შრომასა და სიფხიზლეზე

სიცოცხლის ჩანგს გვიხმატკბილებს;

როს ნაკადი განათლების

წყვდიადს აქრობს, შუქს ამყარებს,

გზას გიჩვენებს, ლამპარს ანთებს,

აზრთ შეგნებით გვანეტარებს;

სულის ძალას გვიძლიერებს,

სჩანს ცხოვრების განთიადი,

ყველა იღვწის, უღელსა ჰსწევს;

მაშ რად გვინდა კვნესა, დარდი?

მე არა მრწამს კვნესა სულის-

ურგები და მღრღნელი მარად,

ჩონგურს ვუწყობ რწმენით სიმებს,

გავღიღინებ მთად და ბარად...

1901 წ.