გაზაფხულის ამო ძალა

სოფელს უმღერს “ქებათ-ქებას”.

სევდა იმედს ენაცვალა

და სამგოსნო აღტაცებას;

ანავარდდა სული, გული,

გრძნობა წმიდა, მონარნარე,

თვალსაჩინოდ მოქარგული,

ახავერდდა არე-მარე;

გაიფურჩქნა ია-ვარდი.

მოეკაზმა მდელოს გული,

მერცხალთ იწყეს ხად ნავარდი,

ნანას უმღერს ვარდს ბულბული.

მზის ამოსვლას ელოდება

სასოებით ქვეყნად ყველა

და ზეცაზე ისახება

განახლების ცისარტყელა,

ჰა, ლომ-კაცი, შრომის შვილი

სთესავს,-ელის მოსავალსა,

თავის ბედით კმაყოფილი

ნატრობს შვილთ კარგს მომავალსა.

მწყემსი დილით მთასა და ველს

უხმატკბილებს სალამურსა.

გოგოთ გროვა ბანსა აძლევს,

იმღერიან საამურსა:

ყველა ერთად სამეჯლისოდ

ემზადება; უძგერთ გული,

ყველასა აქვს სამერმისოთ

იმედები დასახული...

ყველა იღვწის სასოებით,

ამყარებენ თანხმობასა,

ჯვრის წინ ლოცვით და ვედრებით

შეხარიან აღდგომასა...

გაზაფხულის ამო ძალა

სოფელს უმღერს “ქებათ-ქებას”,

სევდა იმედს ენაცალა

და სამგოსნო აღტაცებას...

1901 წ.