უჩემოდ

ნაპირს ხომალდები სცილდებიან,

ტოვებენ მიწას ნაძვებიანს, შინდებიანს.

ცხვირსახოცები ფართქალებენ თოვლისფერნი,

როგორც უეცრად შეპყრობილი თოლიები.

უჩემოდ 

ქოჩორს ყვავილებით იჭრელებენ,

სვანეთის მთებში ხეებს ჭრიან ტყისმჭრელები.

ხეს აშიშვლებენ - ნაჯახია დია ცივი, - 

ხე ენგურს მკერდში უგორდება დიაცივით.

უჩემოდ

აფრებს აუშვებენ ადრიანად,

მთვარე აშუქებს ნავს, მებადურს ბადიანა,

თევზი ბზრიალებს და ვარდება კაშკაშითა,

ვით სატევარი ამომხტარი ქარქაშიდან,

უჩემოდ

ჩნდება ქალაქები ტაიგაში,

მშენებლებს მთებშიც ტაშს უკრავენ, - აი, ტაში!

მნგრეველი შრომობს მაღაროში, ვითა ლომი,

და ლაღუმებით ინგრევიან პიტალონი.

მენავეებო, ტყისმჭრელებო, მეთევზენო,

მეზღვაურებო, მნგრეველებო, მხვნელ-მთესველნო,

უჩემოდ ღმერთმა მოგიმართოთ გზა და კვარი,

უთქვენოდ ქვეყნად რა მიშველის, რა წამალი!

უთქვენოდ ყველგან თქვენზე ფიქრი მე მაწვალებს

და თუ უჩემოდ ჩემზე ფიქრობთ, - გენაცვალეთ!