მე მომაგონდა "ფიქრი" როდენის,

როცა თქვენგნახეთ თიკო პირველად,

ო, თქვენს თვალებში მარად ლოდინის

სჩანს მწუხარება გასაკვირველად.

როგორც ტირიფი თქვენ იცრემლებით,

მარმარის მსგავსად პირმოცინარე.

თავზე გასხიათ თეთრი ტყემლები

და მიგაქანებთ ჩქარი მდინარე.

თქვენი წარბები და წამწამები - 

ტანალეწილი მეძებრებია.

თქვენი ძრახვები განაწამები

გამოუთქმელნი ობლად კვდებიან.

არის თქვენს ხმაში კვნესა გედური.

მარადი ლტოლვა ვისა რ დაღლიდა!

როგორც მიმოსა სდუმს საყვედური

და იცქირებით მეტ სიმაღლიდან.

იქნება იცით თქვენ სულ სხვა რამე

და ჩვენზე უფრო ხართ ბედნიერი?

და თუ  გადმოგცათ ფაუსტის ღამემ

თავის ჯადო, თავის იერი?

ასწია ქარმა თქვენი სხეული,

რომ ვარსკვლავებზე დაიჭრათ ხელი.

უკან ბრუნდებით ცრემლმორეული

და გადატყდება ქვითინში ყელი.