რაც ჩვენს ცხოვრებას ავსებდა აზრით

და გვეგულვოდა სულთ საყუდარად,

ზამთარჟამს იგიც დაცხრა და დაზრა

სამარადისო მოსავს სუდარა.

არც ბრძოლის ჟინი, არცა იმედი ,

მხოლოდ ხანდისხან, მონანატრები,

ვით სიქადულნი გარდასულ დღეთა,

აზვავდებიან ძველი დარდები

 

 

Всё, что волшебно так манило,

Из-за чего весь век жилось,

Со днями зимними остыло

И непробудно улеглось.

Нет ни надежд, ни сил для битвы -

Лишь, посреди ничтожных смут,

Как гордость дум, как храм молитвы,

Страданья в прошлом восстают.