დიდხანს ვიყავი ბოგემა სარკის

მე – საიქიოს მთვარით ნაბური.

და მომენატრა ცის უფრო კარგის

მზე ოქროსფერი და უდაბური.

მაგრამ დილის და შუადღის ალებსF

ღონემიხდილი მე ძლივს ავიტან.

ელეაზარი – სული კანკალებს,

დაბრუნებუილ ცივ საფლავიდან.

მე მზის წყურვილი ვერ მოვიკალი

და მენატრება ახალი კანნა.

ჩნდება უეცრად, როგორც გრიგალი,

უცხო დაისის ფატა-მორგანა.

ათრთოლებული დაისი არის

ელიზიუმი ნაცნობ ლანდების,

და აქვითინდა სიმები ქნარის,

და ჰქრიან ქარნი სარაბანდების.

გადავარდები როგორც ჯამბაზი

დაისში თავით – ღვთისგან ქებული,

და ვით პეპელა იწვის ლამფაზე,

მე დავიწვები გაბრწყინებული.