ჰამლეტის საფლავს დასტირიან შავი გედები.
ამოდის წყლიდან ოფელია ნისლიან ტანით.
მისი სიმკრთალე არემარეს გადაედება,
დაითრთვილება ყრუ ჰაერი იასამანით.
მაგრამ შავ გედებს ეშინიათ სითეთრის მეტათ,
გადაცვივდება მათი გუნდი ახლობელ ზღვაში.
უსხივო ღამე უდაბნოა და თეთრ იმედით
დარჩება მხოლოდ ოფელია ღამის წყვდიადში.
საფლავთან მოვა სურნელოვან ნაბიჯით ქალი,
მიწიდან სატრფოს გამოიხმობს ჩუმი ტირილით.
იქნება მარტო, ოფელია, ნაზი ვით წყალი
და მას წყვდიადი მოეხვევა მდუმარე სილით.
და თავის საწოლს ოფელია დაუბრუნდება.
სევდიან წყალში დაღალულად ჩაიძირება.
გათენების წინ ვნებიანათ ღამე გუნდდება,
იწყებენ ქვითინს საფლავებში ძველი გმირები..