გაბრიელ ახლა შენს ლექსებს ვქექავ

და ალად-ალად ერთურთს დავკივით.

ხან ენუკვები ცისკარს და მზექალს

ხან მგზავრი ვინმე ხარ გასაკვირი.

ხან მიწას ლოკავ,ხან ცას მისტირი,

ვზივართ სიკეთის ორი მძებნელი:

შენ კაცი,ლექსად ჩამოწრეტილი,

მე რედაქტორი გამომცემელი.

მამდის,გაბრიელ,ლექსობა შენი

და გულში ვიქრობ საგონს წუთიერ,-

არაგვს მოჰყვები თავისკე მღერით,

ქვე რახელ-რახელ გამოუტიე!