გაფრინდება ბეღურა და როგორც ფრთები ღამის
ეფარება თვალთა ხედვას აბურძგნული ფრთები,
ვრჩები, თითქოს ხასიათი ველურ მომთაბარის,
დარდითა ვარ შეჭმული და კვლავ დარდითა ვთვრები.
შენ ცუდი ხარ, ეს ვიცი და
ვერ კი გამიგია,
რაღად მიყვარს შენი სახის უცხო ელვარება.
თუმც გულისთვის სასიკვდილოდ მახე დამიგია,
მისი ბეღურული ფეთქვა
მაინც მებრალება.