Litclub.ge

მეთოვლია

   მეთოვლია არ გეგონოთ თოლია,

   მეთოვლია ყვავილია მთისა,

   ყვავილია თოვლის მახარობელი,

   დედობილი, თოვლის ნაზი ძიძა.

 

   მზეს ყინულზე გაესეროს ცერი _

   ასეთია მეთოვლიას ფერი.

 

   საოცარი გუმანი აქვს ავდრისა,

   მზეს რომ ჯერაც კარგი თვალი უცემს,

   მეთოვლია მოფრინდება ალივით,

   დაენთება მდელოზე და უცებ

 

   გათოვებას _ დაზამთრებას გვაუწყებს

   ყველას, ყველგან, გარეთაც და შინაც...

   მეთოვლიავ, ნეტავ ზოგჯერ ყვაოდე

   წუთისოფლის გაავდრების წინაც.

                                 

                                 1986

 

 

 

 

       

 

 

 

   ყვავილებივით ფანტავენ

   მზეგოგონები მზერას,

   მაისთან ერთად ხატავენ

   ზემელს, ვაკეს და ვერას.

 

   ფეხზე დგას როგორც ჩახმახი

   გული და ბრაზით ღელავს...

   ქუჩა _ თავხედი ახმახი

   რომ ამოსცქერის ყველას.

 

                      1972