რად მრისხანებ, ჩემის ბედის ვარსკვლავო? 

მაინც გეტრფი, თუმცა ხშირადა მკლავო: 

შეეთვისა სული შენსა მოღრუბლვას, 

შეეჩვია გული სევდითა კრთოლვას! 

ნუ გგონია, ბედსა მით დამიმწარებ, 

რომ უეცრად ბუქით ნისლს მოიფარებ; 

შენ არ იცი, რა სიამეს მომაგებ, 

როს მიბჟუტვით ნისლით გამომინათებ. 

რა სახითაც გინდა შენ მე მეჩვენო, 

მაინც გიცნობ, მშვენიერის ცის მთენო: 

ნათელი ხარ შენ ნათელის სულისა, 

მალხინებელ დაბინდულის გულისა! 

მოციმციმდი, მოდი, გამომედარე, 

შენგან ბნელი გული გამომიდარე; 

კვლავ ციური ცეცხლი გარმოისარე, 

ნაბერწკალნი ეშხისა მომაყარე. 

1837 წ.