ცისა ფერს, ლურჯსა ფერს,

პირველად ქმნილსა ფერს

და არ ამქვეყნიურს,

სიყრმითგან ვეტრფოდი.

და ახლაც, როს სისხლი 

მაქვს გაციებული,

ვფიცავ მე – არ ვეტრფო

არ ოდენ ფერსა სხვას.

თვალებში მშვენიერს,

ვეტრფი მე ცისა ფერს;

მოსრული იგი ცით

გამოკრთის სიამით.

ფიქრი მე სანატრი

მიმიწევს ცისა ქედს,

რომ ეშხით დამდნარი

შევერთო ლურჯსა ფერს.

მოვკვდები – ვერ ვნახავ

ცრემლსა მე მშობლიურს,-

მის მაცვლად ცა ლურჯი

დამაფრქვევს ცვარს ციურს!

სამარეს ჩემსა როს

გარს ნისლი მოეცვას,-

იგიცა შესწიროს 

ციაგმა ლურჯსა ცას!

1841 წ.