ორმოცდაათის მერე

ვატყობ, ადვილად ვთვრები.

ვწუხვარ, გულს ვეღარ მტკენენ

ჩემი პატარა მტრები.

ხომ ისევ იმას წერენ,

ვლიან იმავე გზებით -

ორმოცდაათის მერე

შემწყნარებელი ვხდები.

დრო ჰქრის როგორღაც სწაფად,

ვატყობ, დამოკლდნენ წლები ...

ეს სიბერეა, ალბათ!

ვხვდები, ძამიკო, ვხვდები!

 

1978