მზე ამოდიოდა,

მთვარე ჩადიოდა,

მამალი ჰყიოდა,

კვამლი ადიოდა,

ვიღაცა ტიროდა,

ვიღაცა ჩიოდა,

ვიღაცას შიოდა,

ვიღაცას სციოდა, _

და 

დრო

გადიოდა.

ვითარცა ღვინო _

ქვევრიდან

ხაპში _

ხაპიდან

დოქში _

დოქიდან

ჯამში _

ქართული სისხლი,

ქართული სული,

ქართული სიტყვა,

ქართული გული

გადადიოდა

კაციდან კაცში.

გადადიოდა,

გადადიოდა,

გადადიოდა _

და მოდიოდა,

და მოდიოდა,

და მოდიოდა,

და მოდიოდა,

ვითარცა მტკვარი.

გზადაგზა სვამდნენ,

ამღვრევდნენ, ღვრიდნენ,

უღმერთოდ ჰრყვნიდნენ,

უგულოდ ჰყიდდნენ.

და...

მიუხედავად ამისა,

მაინც _

გამოიარა რუსთველის გული,

გამოიარა ვახტანგის გული,

გამოიარა თამარის გული,

გამოიარა სულხანის გული ...

და დღეს _

შოთაის ნაქონი სისხლით,

და დღეს _

ვახტანგის ნაქონი სისხლით,

და დღეს –

სულხანის ნაქონი სისხლით,

თბილისის ფართო ქუჩებში დადის:

ლეილა,

ლონდა,

ნათია,

ნანი,

ელისო,

ვაჟა,

გიორგი,

გივი

და...

იარონ!

იარონ!

იარონ!

ამინ!