სხვის ტკივილს ვესწრები,

მაგ., კარის, რომელიც ჭრიალებს,

უიღბლო დღე მოვაყოლე შიგ,

ღამის კოშმარებზე ცარცით დაწერილი,

თეთრი, ცუდი ამინდი...

კარს რაღა სტკივა?

მცენარეული წარსული?

როცა ვერავინ აიძულებდა აგრესიას,

თითების დამტვრევას, ჭრიალს,

სადამდე მიყავხარ მარტოობას!

საგნებისგან ითხოვ თანაგრძნობას,

ღამეს რძეში ხარშავ

და ორივეს ვერ იტან,

დღეს კარებში აყოლებ ხელებს,

სხვის ტკივილს ესწრები,

საკუთარზე რომ მიიმატო,

როგორც წინათ?

რა მშვიდი იყო წინაპარი მელანქოლია!