I

ჩემმა ოცნებამ ქარტეხილებს თავი უდარა,

ჰაშიშის მსგავსად აამღვრია ჩემი იღბალი,

ნიამორ წუთით არ ისმინა ნორჩი მუდარა.

ჩემმა ოცნებამ ქარტეხილებს თავი უდარა

და გააღმერთა ყელჭივრება, ჭლექი, სუდარა,

გამაამაყა მე _ უძლური, ვით ჰანიბალი,

ჩემმა ოცნებამ ქარტეხილებს თავი უდარა,

ჰაშიშის მსგავსად აამღერა ჩემი იღბალი.

II

მე ღვთაებრივი კოშმარები ისევ მომელის,

კეთროვანების უნდა შევსვა მე ავსარაჯი,

რომ არ დადუმდეს საზეიმო ხმა ორთომელის.

მე ღვთაებრივი კოშმარები ისევ მომელის

და ოფელია _ მეწყურება ხილვა რომელის

_ ვარ გრძნეულობის მოტრფიალე, ჩუმი დარაჯი.

_ მე ღვთაებრივი კოშმარები ისევ მომელის,

კეთროვანების უნდა შევსვა მე ავსარაჯი.

სანტიმენტალური ტრიოლეტი

III

ვარ მოწყენილი, ვით ზამთარში ნაზი ბეღურა,

ვით შემოდგომის ღამეებში თეთრი ვერსალი,

შენ სილამაზეს ჩემი ტრფობა ესაფეხურა.

ვარ მოწყენილი ვით ზამთარში ნაზი ბეღურა.

მე განშორების ცივი თოვლი დიდხანს მეხურა.

ვტიროდი ხარბათ _ მარტოობით ნაალერსალი.

ვარ მოწყენილი, ვით ზამთარში ნაზი ბეღურა,

ვით შემოდგომს ღამეებში თეთრი ვერსალი.

ტრიოლეტები

IV

შეხვედრის წუთებს განშორება ვერ ანიავებს,

და მე არ მინდა დავივიწყო შენი ღაწვები,

ტრფობის ტკივილებს მოგონება ისევ მიავებს,

შეხვედრის წუთებს განშორება ვერ ანიავებს.

დაიშლი კავებს და მიუშვერ სარკეს ღლიავებს,

დავარცხნილ თმებით, მოთენთილი მარტო დაწვები,

შეხვედრის წუთებს განშორება ვერ ანიავებს

და მე არ მინდა დავივიწყო შენი ღაწვები.

V

იყო საღამო რუხ ლანდებათ კვლავ ანატირი.

გვინდოდა ერთად წაგვეკითხა ჩვენ ,,გიტანჯალი".

გარინდული ტყე გვაშინებდა, როგორც ნადირი,

იყოს საღამო რუხ ლანდებათ კვლავ ანატირი.

ჰეივნებს იქით დავინახეთ მწვანე ღადარი,

სადაც გუმბათი ვარსკვლავობდა, როგორც ხანჯალი.

იყო საღამო _ რუხ ლანდებით კვლავ ანატირი,

გვინდოდა ერთად წაგვეკითხა ჩვენ ,,გვიტანჯალი".

VI

გავდი სერაბიმს ფრთადათოვლილს, პლაშჩით ნაფარი,

და ჩემ ხარბ თვალებს, ვით ჩვენება, ემეტეორე,

შეხვედრის ჩქარა დაიფერფლა თეთრი ზღაპარი,

გავდი სერაბიმს ფრთადათოვლილს, პლაშჩით ნაფერი,

ჩუმ ოცნებათა ორეული და წინაპარი.

ნუთუ შეხვედრა გამიღიმებს კიდევ მეორე?

გავდი სერაბიმს ფრთადათოვლილს, პლაშჩით ნაფარი,

და ჩემ ხარბ თვალებს, ვით ჩვენება, ემეტეორე.