თბილისის ღამეს შიში სწვევია:

ამბავი მოაქვს მტკვარს უცნაური, -

ავჭალას ცეცხლი შემოხვევია,

ანთებულ რკინის ისმის ხმაური.

დაირღვა ძილი და მყუდროება,

მიეცა ღამე ჟრიამულს უჩვევს;

ნაძვის სვეტები თეთრ ურდობად

შემოესია თბილისის ქუჩებს.

და დაირაზმა შიშველ სვეტების

რკინის ფეხებზე შემდგარი ჯარი,

დატყვევებული ცეცხლის წვეთები

რომ დაარიგოს მეტის სიჩქარით.

ის ავჭალიდან სინათლეს ელის

და მთელი ღამე არ დაიძინებს;

შუშის კბილებით უჭირავს ქსელი,

სადაც მორჩილი ელვა იდინებს.

როცა სვეტები გადაიქცევა

ათასი მთვარის ეშაფოტებად,

სნეული ჩრდილი ცად აიწევა,

იმატებს ღამის გაბოროტება,

ვერას გახდება - ბევრიც იბრძოლოს,

და რომ ინათებს დილა სისხამი,

წავა და სადმე ქალაქის ბოლოს

თავს ჩამოიხრობს თბილისის ღამე.

 

1926