რაც არ იწვის, არ ანათებს, - 

უჩინარად ლპება ნელა. 

მოდი, დამწვი, სიყვარულო, 

მიაშუქე, სადაც ბნელა! 

ერთი წამიც კი სიცოცხლის, 

თუ სხივების მომფენია, 

უსინათლოს და უგრძნობელს 

საუკუნეს მირჩევნია. 

მართალია, მთას რომ დასთოვს, 

თან სიგრილეც ბარში დაჰკრავს! 

თავზე თეთრი, თმა ჭაღარა 

გულს აგრილებს, გრძნობას სჩაგრავს; 

მაგრამ ადგილს, ცეცხლის მფშვენელს, 

სადაც სდაგავს გეენია, 

ეს კანონი საზოგადო 

თავიდანვე ასცდენია. 

პოეტის გულს, გახურვებულს, 

სადაც ელავს, ღელავს გრძნობა, 

რას მოუშლის თმა ჭაღარა? 

რას დააკლებს ხნოვანობა? 

მრწამს სიწმინდე სიყვარულის 

ისევ ისე, როგორც ძველად, 

და გულს ვუგებ საკურთხევლად, 

ზედ სიცოცხლის დასაწველად! 

თუმც ეს მსხვერპლი საიდუმლო 

საიდუმლოდ იწვის, ქრება, 

მაგრამ ზოგჯერ ჩუმ ტანჯვაშიც 

არის დიდი ნეტარება… 

1898 წ.