მე წამები ამიღელდნენ მითებად...

ზოგი წამი? – საოცარი არაკი...

სული წმინდა კოცონივით ინთება,

სისხლი ღელავს, ვით – მტკვარი და არაგვი.

მიხარია მე დღეს წუთი ყოველი;

(ქარი წარსულს კვლავ იხსენებს გოდებით...)

იცი?მერვე საოცრებას მოველი

შენგან, მაშინ, როცა მომაგონდები.

შენზე ფიქრით წუხელ სულ არ მეძინა,

შენს სიყვარულს არა, არა ვმალავდი...

შენ არა ხარ არც – მექა, არც – მედინა,

შენ ხარ ჩემი უკვდავება მარადი.

დავბერდებით? მგონი, არა, ვით – რომი,

მგონი, არა, როგორც – ძველი ათენი...

ხელოვნებავ! ლეგენდობდი, მითობდი;

(მე მაფხიზლებს ცრემლი,

თვალთაგან ნადენი).

პოეზიავ! შენს სიყვარულს კვლავ ვროშავ,

ღამეს გითევ, ვით გითევდი აქამდის,

(მოსთქვამს,

გლოვობს ცივი ქარი ძველ დრო-ჟამს,

ახსენდება ხან – მექა, ხან – აქადი...