ერეკლე ტატიშვილს
ასე გოდება მკათათვის ღამეს
კაცი _ ფასკუნჯი თვალებწყეული.
გულს აყოლებდა ხანდაზმულ ნაღველს,
ისედაც გულში გამომწყვდეული.

ღვინო დარდისფრად ეკიდებოდა,
ნისლში ბჟუტავდა გზათ ვალალობა,
თან გარეთ ნაძვებს ეკითხებოდა,
_ გჯერათ თუ არა წარმავლობა!.