ასე მზაკვრები ნეტავ რად ხარ ლამაზმანები,

მშვენიერებამ ასე რატომ გაგაგულისათ,

მტანჯავ, რადგანაც იცი, მუდამ შენ მეზმანები,

რადგანაც შენ ხარ საგანძური ჩემი გულისა.

თუმც ბევრი ფიქრობს, არ გეკუთვნის ტრფობა ამხელა,

შენი აუგი ხშირად მესმის, ხალხში როცა ვარ,

სხვებთან ვერ ვბედავ შესიტყვებით გრძნობის გამხელას,

გულში კი მხოლოდ შენი ხატი მაქვს სალოცავად.

შენდამი ტრფობას მე ტყუილად როდი ვანაზებ,

ტყუილად როდი მესიზმრება თმა გიშრიანი,

ვიცი, ერთია ნეტარება ამ ქვეყანაზე:

შავგვრემან ქალის შავი თმების შმაგი შრიალი.

თმების სიშავით, ნეტავ, ვის რა დაშავებია,

მაგრამ, ვაგლახ, რომ თმასთან გულიც გაგშავებია.