მისი სახება დაგვრჩა წარსულ დღეთა სურათად,

როცა ყვაოდა სილამაზე ნამდვილ ვარდებად,

როცა სიყალბე ქვეყნად ლაღად არ დასცურავდა.

და არ იცოდნენ ცოცხალ სახის შეფერადება.

როს ლამაზმანებს, ამ ქვეყნიდან უკვე წასულებს

თმას არ აჭრიდნენ არც აშკარად, არც ნაპარავად,

მკვდარი დალალით არ მოსავდნენ ცოცხალ ასულებს

მათი ცოცხალი დალალეის დასაფარავად.

მისი ხმა თითქოს იმ ნანატრი მხრიდან გაისმის,

უზადოა და ბუნებრივი მთელი არსებით,

სხვის ყვავილობას არ სესხულობს მისი მაისი

და არ ერთობა სილამაზის შელამაზებით.

მის სინატიფეს ყველაფრისგან იცავს ბუნება,

რომ აწმყომ ნახოს წარსულ დღეთა დიდებულება.