როცა ჩემს მიჯნურს ჟამი აქცევს ჩემებრ ბეჩავად,

როცა ბუნება შეიწირავს სატრფოს მშვენებას,

როდესაც სისხლი დაშრება და მისი მზე ჩავა,

სახედაღარულს ვერარავინ მიეშველება.

ღამის უფსკრულში მისი დილა გადიჩეხება,

გვირგვინს წაართმევს, სილამაზის მეფეს განგება,

მშვენიერება ვერ გაუძლებს ჟამის შეხებას

და გაზაფხული უგზო – უკვლოდ გადიკარგება.

მე იმ დღისათვის აქედანვე ვიწყებ მზადებას

და ვიცი, დროის ბასრი ცელი სატრფოს არ ავნებს,

სიკვდილის მერეც გადარჩება მისი ხატება,

მე თუ ახლავე ავუშენებ ციხე – გალავნებს.

სავი სტრიქონი სეინახავს სატრფოს დიდებას,

ჩემი ლექსიდან ის მზესავით ამობრწყინდება.