თუ არაფერი არ იქმნება ქვეყნად ახალი

და თუკი ზეცაც არ შეცვლილა დასაბამიდან,

მაშინ სიახლეს რად დაეძებს ფიქრი მაღალი,

ერთხელ შობილი რატომ ვშობოთ ისევ თვიდან?!

მივბრუნდეთ უკან, გავიაროთ წლები წარსული,

ხუთას მზის ჩასვლას გადავევლოთ ოცნებით თავზე,

ვიპოვოთ წიგნი, სიძველისგან ფერგადასული:

იქნებ იქ ვნახოთ შენი სახე მშვენებით სავსე.

მაშინ მომითხრობს დამტვერილი წიგნის ფურცელი,

ვით ადიდებდნენ სილამაზის გასხივოსნებას,

ჩვენი სამყარო ძველებურად დარჩა უცვლელი,

თუ გავასწარით წინაპრების ფიქრს და ოცნებას.

წარსულშიც ბევრი მოთაყვანე იყო მშვენების,

მაგრამ სად იყო სილამაზე წინათ შენებრი?!