როცა დაღლილი ჩემს სასთუმალს თავს შევაფარებ,

როცა სხეული, დაქანცული, მისახედია,

გონება ჩემი მაინც შენზე ფიქრს შემაპარებს

და სანეტარო ოცნებაში ვიწყებ ხეტიალს.

ჩემი ფიქრები ამ წამწალით ვეღარ დაღლილან,

შენსკენ მოდიან მომლოცველად. როგორც მწირები,

თვალგახელილი ბნელეთს ვხედავ, ბრმათა სახილავს,

შენზე ვკაეშნიბ, ყოველღამე შენ გეწირები.

რადგან გონებას შენზე ფიქრი არა სწყინდება,

შენი აჩრდილი მოადგება უცებ სასთუმალს,

მოადგება და ალმასივით გამობრწყინდება

და ბნელი ღამეც გაიღიმებს ახალგაზრდულად.

დღისით დაქანცულს რამე მწამლავს ფიქრების შხამით,

არ მიწერია მოსვენება დღისით და ღამით.